Na początku października byliśmy na wycieczce w Libanie, kraju, o którym mieliśmy jakieś mgliste pojęcie, wiedzieliśmy, że czasy swojej świetności ma już za sobą, że jest jest tyglem wielu kultur i religii, że znajdują się w nim pozostałości najznamienitszych obiektów i budowli świadczących o ludzkiej cywilizacji, że ma wspaniałą kuchnię… Rzeczywistość jednak przyćmiła nasze wyobrażenia. Ogromna w tym zasługa naszej przewodniczki, pani Doroty. Dzięki jej ogromnemu zaangażowaniu, wiedzy i wrażliwości Liban stał się dla nas nieporównywalnie bliższym krajem, do którego jeszcze chcielibyśmy wrócić, by poznać go na nowo. Liban jest piękny, ma wszelkie warunki, by być zakątkiem – rajem na ziemi. Przepiękne góry i morze na wyciągnięcie ręki, przyjaźni ludzie – tylko takich napotkaliśmy, zapierające dech pozostałości dawnych kultur, Dolina Święta z żywym dziedzictwem chrześcijańskich eremitów, żywe, ruchliwe miasta z niepowtarzalną atmosferą Orientu, majestatyczne cedry libańskie i wspaniała kuchnia – taki Liban zapamiętam. Wycieczka była perfekcyjnie zorganizowana, mieliśmy najlepszych przewodników na świecie – Dorota i Pierre – jeszcze raz wielkie dzięki! To był naprawdę fajny tydzień. Z całego serca polecam Liban z biurem Krzysztof Matys Travel.
Każdy z tych sąsiadów może być źródłem przenikających do Jordanii islamskich ekstremistów. Mimo tego odwiedzając Jordanię od razu zauważymy, że w kraju panuje ład i porządek, a ludzie są inni niż na przykład w Egipcie. Sprzedawcy pamiątek spokojniejsi, nie tak natarczywi. Poziom życia wyższy, gospodarka w lepszym stanie. Od zachodu Jordania graniczy z Izraelem. Dziś między obydwoma krajami panują w miarę normalne, sąsiedzkie stosunki (formalny stan wojny między obydwoma krajami trwał od 1948 aż do 1993 roku). Przynajmniej na tyle, że uznają się wzajemnie i pozwalają na ruch graniczny. Korzystają z tego wszyscy, i turyści, i miejscowi. Wielokrotnie widziałem jak rano robotnicy z Jordanii szli do pracy w Izraelu. Ma to znaczenie i dla rzesz uchodźców palestyńskich mieszkających po drugiej stronie Jordanu. Granica rozdziela rodziny. Dzięki unormowaniu stosunków izraelsko – jordańskich mogą się odwiedzać; los uchodźcy staje się mniej okrutny.
Rządzący od 1999 roku Abdullah przejął władzę po swoim ojcu Hussajnie II. Dziś w wielu miejscach kraju zobaczyć można ich portrety obok siebie. Jordańczycy szanują rodzinę królewską, Abdullah popularny jest tu chyba bardziej niż gwiazdy Hollywoodu. Na co dzień dba o tę popularność. Wykształcony na najlepszych światowych uczelniach; studiował m.in. i na brytyjskiej akademii wojskowej. Potrafi skakać na spadochronie, pilotować samoloty, nurkować itd. Media pokazując króla w takich sytuacjach budują jego autorytet. Pomaga mu w tym jego żona, królowa Rania. Angażuje się bardzo mocno w działalność charytatywną oraz w program podnoszenia statusu kobiet. Jordańczycy z dumą mówią o tym ,że większość studentów w ich kraju to właśnie kobiety.
Zabójstwa kobiet
Szczególnie na prowincji, w małych miejscowościach społeczeństwo bywa bardzo konserwatywne. Nadal zdarzają się z Jordanii tzw. honorowe zabójstwa kobiet. Ojcowie lub bracia czują się w obowiązku strzec dobrego imienia rodziny. Zagrozić może mu niewłaściwe prowadzenie się córki, siostry bądź żony.
Co roku odnotowywanych jest około 35 zabójstw na tym tle. Z reguły społeczności lokalne traktują takie sprawy z przymrużeniem oka, nie wszystkie przypadki zgłaszane są policji. Sprawcy, jeśli w ogóle otrzymują jakieś wyroki, to zazwyczaj łagodne (często tylko 6 miesięcy więzienia!). Organizacje strzegące praw człowieka starają się nagłaśniać takie przypadki, aby miejscowa policja nie mogła ich zatuszować. Jeden z najgłośniejszych przypadków ostatnich lat to zabójstwo dziewczyny przez brata, który w telefonie komórkowym kolegi zobaczył jej zdjęcie. To wystarczyło by zamordować siostrę w obronie honoru rodziny. Koran szczegółowo reguluje sprawę„ziny ” czyli złego prowadzenia się kobiety. Fakt ten musi potwierdzić przynajmniej czterech światków, a karę wymierzyć mają władze. Nie ma mowy o samosądzie. Chyba nikt nie potrafi wytłumaczyć skąd tak naprawdę wzięła się ta okrutna praktyka w muzułmańskich społecznościach. Faktem natomiast jest, że wyeliminowanie jej z jordańskiego życia spotyka się z dużym oporem.
Tekst i zdjęcia: Krzysztof Matys, sierpień 2008.
Dodaj komentarz