Jako uczestnik wyprawy "Magiczne bezdroża Gruzji" (lipiec 2021) mogę ocenić ją w samych superlatywach 😃 Wszystko dzięki osobom odpowiedzialnym za jej przeprowadzenie: Magda, która była naszym pilotem, zadbała o wspaniałą atmosferę i o to, by wszyscy (a towarzystwo było naprawdę genialne!) byli zadowoleni. Nika, nasz przewodnik, tak opowiadał o Gruzji i jej historii, że ciężko się nie zauroczyć i zainteresować tym krajem i perypetiami, z którymi się boryka. Dzięki Cotne, naszemu kierowcy, wszędzie dotarliśmy bezpiecznie na czas, co na gruzińskich drogach jest nie lada wyczynem ❤ To, co zobaczyłem i zwiedziłem, przerosło moje oczekiwania. Wycieczka była dopracowana – widać serce i pasję włożoną w jej przygotowanie, opracowanie logistyki, wyselekcjonowanie atrakcji. Wszystko było zaplanowane, nawet takie detale, jak toalety podczas długich tras autokarem. A warto wspomnieć, że przejechaliśmy praktycznie całą Gruzję, ponad 2400 km. Świetne restauracje (dla mnie najistotniejsza część programu 🤩) oraz baza noclegowa; komfortowy autokar z klimatyzacją i WiFi. W samolocie powrotnym liczyłem, że kolejny raz usłyszę „Nazywam się Magda Matys i jestem Państwa pilotem” oraz „Kto chce wina?”, ale niestety ku mojemu niepocieszeniu pilotem był kto inny 🙈 Będzie mi tego brakowało. Było naprawdę super. Polecam i liczę, że jeszcze będę miał przyjemność uczestniczyć w wyjazdach organizowanych przez Magdę i Krzysztofa!
W trakcie podróży po południowych, najbardziej odizolowanych rejonach Etiopii, miałem okazję odwiedzić tamtejszą szkołą podstawową.
Kraj ten niesłusznie ciągle kojarzy nam się wyłącznie z biedą i głodem. Swoje najgorsze czasy ma już chyba za sobą i zaczyna intensywnie się rozwijać. Dzieje się to przy sporym wkładzie przedsiębiorstw chińskich. Chiny dostarczają technologie, specjalistyczną kadrę i pieniądze, w zamian opanowują gospodarczo spore obszary Afryki. Czerpią stąd surowce z ropą i gazem na czele. W ślad za Chinami podążają już Indie. W ten sposób azjatyckie potęgi podbijają Czarny Ląd.
Etiopia jest wielką atrakcją turystyczną. Z jednej strony, północ kraju ze wspaniałymi zabytkami wyjątkowego, etiopskiego chrześcijaństwa i domniemanym miejscem ukrycia Arki Przymierza. Z drugiej południe z tajemniczymi, pierwotnymi plemionami. Pogranicze Etiopii, Kenii i Sudanu to jeden z ostatnich, naturalnych obszarów Afryki. Nie ma tam jeszcze dróg i elektryczności. Wygląda podobnie jak za czasów Stasia i Nel (przez rejon ten mieli przemaszerować bohaterowie powieści Sienkiewicza, zanim zakończyli swą pełną przygód podróż u stóp góry Kilimandżaro, na terenie dzisiejszej Kenii).
W takim to miejscu mieliśmy okazję odwiedzić szkołę. I muszę przyznać, że zrobiła na nas całkiem duże wrażenie. Szkoła podstawowa, państwowa, położona w miasteczku Turmi, centrum administracyjnym tego terenu. W sumie 370 uczniów w 8 klasach. Klasy liczne, szczególnie te najmłodsze, nawet 50-osobowe. Dzieci bardzo miłe, może lekko wystraszone białymi przybyszami.
Nasza uwagę zwróciły dwie rzeczy. Pięknie wymalowane na ścianach budynków szkolnych pomoce naukowe oraz tablica informująca o profilaktyce AIDS, wywieszona w pierwszej klasie, czyli wśród siedmioletnich dzieci! Nieco szokujące zważywszy na obrazki jakie były na tej tablicy, ale to dlatego, że kraj ten należy do grona najbardziej zagrożonych społeczeństw na świecie. Szacuje się, że nawet 5 proc. mieszkańców Etiopii jest nosicielami wirusa HIV.
Dodaj komentarz